Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Λογοτεχνικό αφιέρωμα στον Μενέλαο Λουντέμη

Ιουλίου 15, 2013 από seisaxthiablog


Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας…


Λογοτεχνικό αφιέρωμα
(Μέρος Πρώτο)
1. Από τη Γιάλοβα στη Γαύδο!
του Δημήτρη Δαμασκηνού
Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη γέννηση του πολυγραφότατου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, πολιτικού πρόσφυγα και προοδευτικού λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη (1912 – 22 Ιανουαρίου 1977), κατά κόσμον Δημήτριου (Τάκη) Βαλασιάδη, που σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη» (1). Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» (2) διαβάστηκαν και αγαπήθηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70.
Παρ’ όλα αυτά κανένα αφιέρωμα ή επετειακή εκδήλωση δεν έχει μέχρι σήμερα προγραμματιστεί, ενώ η μάλλον εμπαθής αποκαθήλωση του συγγραφέα από τον λογοτεχνικό Παρνασσό ως… «ξεπερασμένου» αποτυπώνεται και από το γεγονός πως στα σχολικά βιβλία των τάξεων Γυμνασίου – Λυκείου δεν υπάρχει ούτε μια σελίδα από το πολυσχιδές έργο του, το οποίο καλύπτει τις κατηγορίες της πεζογραφίας (μυθιστόρημα και διήγημα), της ποίησης, του θεάτρου-σεναρίου, του δοκιμίου, της σάτιρας, της ταξιδιωτικής και παιδικής λογοτεχνίας, τέλος του ντοκουμέντου.
Βέβαια δεν επιφύλαξαν οι κύκλοι του «Υπουργείου της Διά Βίου Αμάθειας» μόνο στον Μενέλαο Λουντέμη αυτή την «τύχη» αλλά και σε όλη την έξοχη γενιά των πνευματικών δημιουργών της αντίστασης, ώστε να ταφεί η πραγματική ιστορία της κι όπου δεν είναι αυτό μπορετό, να αλλοιωθεί, να απονευρωθεί, αν είναι δυνατό να ξαναγραφεί στα μέτρα των κυριάρχων. Η μνήμη «κατασκευάζεται» κι αυτό γίνεται εύκολο, όταν η πραγματική ιστορία δεν περνάει μέσα από τα σχολικά βιβλία (3).
Για τον Μενέλαο Λουντέμη απουσιάζει, επίσης, οποιαδήποτε αναφορά σε αρκετές «δημοφιλείς» γραμματολογίες της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, σαν να μην υπήρξε ποτέ ο λογοτέχνης ή σαν να μην αξίζει η συνεισφορά του στα ελληνικά γράμματα ούτε την δημόσια απόρριψη ή αποκήρυξη.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Άγνωστο φιλμ για την εξόντωση των Ελλήνων στη Σμύρνη. (ΒΙΝΤΕΟ)

Εκπληκτικό φιλμ ντοκουμέντο του George Magarian, κατά την διάρκεια των γεγονότων της Σμύρνης που αποδεικνύει που καταρρίπτει τους "ρεπούσιους" ισχυρισμούς περί "συνωστισμού".


Ο George Magarian, γεννημένος το 1895 σπούδασε στο ...
“Αμερικανικό Κολλέγιο” στο Ικόνιο (Konya) της Τουρκίας. Αργότερα, διατέλεσε διευθυντής στο παράρτημα του Ικονίου της ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων) ή YMCA.


Αν και η YMCA δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση, την περίοδο των γεγονότων στη Μικρά Ασία, το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης των θυμάτων της τραγωδίας αυτής. Ο George Magarian, την ίδια στιγμή που συμμετείχε στα γεγονότα αυτά, την ίδια στιγμή, με μια μηχανή 35 mm, κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.


Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 86 χρόνια στο διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη. Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, το έσωσε από τη φθορά του χρόνου, και έτσι, είμαστε τώρα σε θέση να δούμε αυτά τα μοναδικά σπαράγματα της μνήμης.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=t2B84CyLblk#at=74

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Παιδεία και εθνισμός

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Oι δύο βασικοί πόλοι αναφοράς του Νέου Ελληνισμού είναι η Τουρκία και η  Δύση και  οι σχέσεις μαζί τους αποτελούν το κεντρικό ζήτημα της νέο ελληνικής εθνικής στρατηγικής.
Η στρατηγική αυτή ήταν από την αρχή και εξακολουθεί να είναι και σήμερα, η στρατηγική της Προστασίας και του Εκσυγχρονισμού: Η ουσία της ήταν η εσκεμμένη δορυφοροποίηση του ελλαδικού κράτους γύρω από την κάθε φορά δεσπόζουσα δυτική δύναμη, με άμεσο προσδοκώμενο όφελος την προστασία έναντι της τουρκικής απειλής και μακροπρόθεσμο την απόσπαση του ελληνικού λαού από το βυζαντινό πολιτισμικό δρόμο και την ενσωμάτωση του στο δυτικό. Περιεχόμενο δηλ. της στρατηγικής της Προστασίας ήταν μια εκπαιδευτική στρατηγική εκδυτικισμού που πάντοτε οριζόταν ως στρατηγική εκσυγχρονισμού-εξευρωπαϊσμού.
(Η υποκατάσταση της ανατολικής απειλής με τον «από Βορρά κίνδυνο», στο διάστημα μετά το 1922 ως την πτώση της δεύτερης εθνικιστικής δικτατορίας, δεν άλλαξε την ουσία της εθνικής στρατηγικής. Τα δυο πεδία ορισμού της, η Προστασία κι ο Εκσυγχρονισμός, διατηρήθηκαν).

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Με την ιστορία και τη γεωγραφία πεθαίνει ένας πολιτισμός



Natacha Polony

Αναρωτιέται κανείς πόσες έρευνες, μελέτες και τεστ θα χρειαστούν ακόμα μέχρι να αξιωθούμε να δούμε να αντιμετωπίζεται η καταστροφή που εξελίσσεται στα γαλλικά σχολεία με ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης άξιο αυτής της ονομασίας· μέχρι να οργανωθεί μια πραγματική εθνική διαβούλευση· εν πάση περιπτώσει, μέχρι να γίνει κάτι διαφορετικό από τις αστειότητες σαν τις στρογγυλές τράπεζες με θέμα την «επανίδρυση του σχολείου» ή τις αενάως επαναλαμβανόμενες εκθέσεις των ίδιων πάντοτε ειδημόνων.

Η εθνική εκπαίδευση καταμέτρησε λοιπόν τις γνώσεις 5,000 γυμνασιόπαιδων στην ιστορία και τη γεωγραφία, και -το σημαντικότερο- τις συνέκρινε με το τι συνέβαινε το 2006. Το συμπέρασμα; Όλο και λιγότερο πραγματικά καλοί μαθητές, όλο και περισσότεροι νέοι εντελώς χαμένοι.

Οι μισοί από τους ερωτώμενους βαθμολογήθηκαν κάτω από τη βάση. Είναι δε προφανές πως το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες, αφού στην πρώτη τάξη του γυμνασίου διαπιστώνεται πως μόνο το 57% διαθέτουν«τις θεμελιώδεις γνώσεις και δεξιότητες που αποτελούν τη βάση για τις ανθρωπιστικές επιστήμες η εκμάθηση των οποίων είναι ο σκοπός του δημοτικού σχολείου». Μετάφραση: το σχολείο δεν μαθαίνει και τόσα στα παιδιά, και οι γνώσεις τους εξαρτώνται πια όλο και περισσότερο από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Όταν οι θεσμοί παύουν να λειτουργούν, επανακάμπτουν τα προνόμια που συνδέονται με την καταγωγή!

Οι πιο κυνικοί θα διαπιστώσουν πως αυτό ήταν αναμενόμενο και πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τη γλιτώσουν η ιστορία και η γεωγραφία από το γενικό Βατερλώ. Εξάλλου, δεν λείπουν και οι αναλυτές, που σπεύδουν να μας καθησυχάσουν, εξηγώντας μας πως αν τα παιδιά δεν μπορούν να απαντήσουν στις ερωτήσεις, αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν γνωρίζουν ιστορία και γεωγραφία, αλλά στο ότι δεν ελέγχουν ακόμα τη μητρική τους γλώσσα: απλά, δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν οι ερωτήσεις!

Οι αιτίες αυτής της καταστροφής ας μην αναζητιούνται μόνο στις αξιολύπητες παιδαγωγικές μεθόδους που κυριαρχούν στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Οφείλονται επίσης σε μια κοινωνία που κάνει τα πάντα για να αγκιστρώσει τα παιδιά αποκλειστικά σε ένα αενάως επαναλαμβανόμενο παρόν: εκείνο της κατανάλωσης και τις ικανοποίησης των ορμών τους. Όταν η έκθεση αναφέρει πως οι γυμνασιόπαιδες δεν δαπανούν πάνω από... 15' την εβδομάδα στο να μελετούν ιστορία και γεωγραφία, αυτό σημαίνει πως οι δραστηριότητές τους είναι εντελώς ξεκομμένες από αυτό που θεωρούν απλά ένα βαρετό μάθημα, αντί για μια πρόσκληση σε ένα μόνιμο πολιτιστικό περιβάλλον: οι προσόψεις των κτιρίων δεν τους λένε τίποτα· τα τοπία που διασχίζουν δεν τραβούν το βλέμμα τους· οι αναφορές στις σημαντικές μορφές της ιστορίας γλιστράνε πάνω τους σαν το νερό πάνω στα φτερά της χήνας. «Και τι μας νοιάζει; Δεν είχαμε καν γεννηθεί!», μου πέταξε κάποτε ένας σπουδαστής σε ένα μάθημα για το «λαϊκό μέτωπο». Ο ορίζοντας της ζωής αυτών των παιδιών σταματάει στον αφαλό τους. Σκοπός της ζωής τους η ικανοποίηση των πιο επιφανειακών επιθυμιών τους, σαν την αγορά του νέου κινητού ή τα ψώνια με τις φίλες.

Ας επανέρθουμε όμως σε όλους όσοι, σαν την απίστευτη Νατζάτ Βαλό-Μπλεκασέμ (Najat Vallaud-Belkacem), θέλουν λέει να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά από την τρυφερότερη ηλικία τους στις «έμφυλες διαφορές», προωθώντας μεταξύ άλλων την ανάγνωση στα νηπιαγωγεία βιβλίων σαν το «ο μπαμπάς φοράει φούστες». Καλά θα έκαναν να προσέξουν ένα από τα ευρήματα των ερευνώνόσον αφορά την ιστορία και τη γεωγραφία: τα κορίτσια τα πάνε χειρότερα από τα αγόρια! Εμφανίζουν μεν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα που χρειάζονται σοβαρότητα και σύστημα, αλλά η πνευματική περιέργεια που θα τις ωθούσε να ενδιαφερθούν για τους ανθρώπους που προηγήθηκαν σε αυτόν τον πλανήτη λάμπει δια της απουσία της. Τίποτα το περίεργο φυσικά, από τη στιγμή που πρότυπά τους είναι η Κέιτ Μος (Kate Moss) και η Μπιγιονσέ (Beyoncé).

Συμπερασματικά, ολόκληρη η κοινωνία μας οδηγεί στην παραγωγή παιδιών που αναπτύσσονται εκτός εδάφους, σαν τις ντομάτες. Παιδιών εντελώς αποσυνδεδεμένων από τον πολιτισμό που προηγήθηκε.Οι νέες τεχνολογίες και η περίφημη σύνδεση που παρέχουν με «όλες τις γνώσεις» δεν αλλάζει το παραμικρό: για όσο καιρό κανακεύουμε την «νεανική κουλτούρα» (πάει να πει τον απλοϊκό ναρκισσισμό σύμφωνα με τον οποίο ό,τι είναι παλιό είναι ξεπερασμένο και οφείλουμε να είμαστε 100% μοντέρνοι, ήτοι φρικιαστικά απαίδευτοι) οι νέοι μας ούτε καν θα σκεφτούν να επισκεφθούν αυτές τις «γνώσεις». Πρόκειται για την καταστροφή των ριζών μας, και μαζί με αυτές, του μέλλοντός μας.

*Η Natacha Polony είναι δημοσιογράφος και επιφυλλιδογράφος,

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Διλήμματα-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΕΛΛΑΔΑ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ, ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΑΣ)

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ


Η εξέγερση στη Βραζιλία -δυναμίτης για την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ μας ενδιαφέρει άμεσα για δύο λόγους. Πρώτον, υπάρχουν αναλογίες με τα καθ' ημάς στο θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπέρογκες δαπάνες για έργα βιτρίνας και πρόσκαιρα οφέλη, κατά τους επικριτές.

Με τη διαφορά ότι εδώ υπήρξαν ενστάσεις και όχι μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον των Αγώνων. Και, δεύτερον, επανέρχεται για πολλοστή φορά, αλλά με την ίδια ένταση, ο προβληματισμός για τις δυνατότητες, τις δυσκολίες και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν τα «εναλλακτικά» (σοσιαλδημοκρατικά/κεντροαριστερά) σχήματα, όταν καλούνται να κυβερνήσουν.

Τα σχολεία άνοιξαν, με το βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού τι γίνεται; Συγγραφέας: Γιώργος Τασιόπουλος (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΡΗΞΗ (18)

ΩΣ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΗΞΗ (18) ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Κ. ΡΕΟΥΣΗ, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΤ΄ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα σχολεία άνοιξαν, με το βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού τι γίνεται;

Συγγραφέας: 
Γιώργος Τασιόπουλος
Η περσινή σχολική χρονιά, στην έναρξή της με τη δίμηνη απεργία των εκπαιδευτικών και στη συνέχεια με τον προβληματισμό για το περιεχόμενο των νέων σχολικών βιβλίων, και ιδιαιτέρως αυτού της Ιστορίας της Στ΄ τάξης, κατέστησε την εκπαιδευτική κοινότητα ιδιαιτέρως ανήσυχη για την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας μας.
Η εμμονή του ΥΠΕΠΘ στη διδασκαλία του εγχειριδίου της Ιστορίας και τη νέα σχολική περίοδο βρίσκει το κοινωνικό σώμα σε ποσοστό 75,6% να φαίνεται να αντιδρά και με μόνο το 8,6% να φαίνεται να συμφωνεί. (Έρευνα RASS, Παρόν 15-7-2007).
Το ΥΠΕΠΘ και η κ. υπουργός παραμένουν σταθεροί σύμμαχοι της συγγραφικής ομάδας και με διάφορα τερτίπια, ντε και καλά, επιμένουν στη λοβοτομή της ιστορικής συνείδησης των Ελληνοπαίδων, μη υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος σε προεκλογική περίοδο...

Το «ατράνταχτο» επιχείρημα της κυρίας Γιαννάκου είναι πως άποψη επί του προκειμένου πρέπει να έχουν μόνον οι ιστορικοί. Έτσι, αναμένει τις διορθώσεις της συγγραφικής ομάδας που έρχονται και επανέρχονται εμμένοντας στη φιλοσοφία τους, αγνοώντας την παραδοσιακή ιστοριογραφία και άλλους έγκριτους ιστορικούς, μεταξύ των οποίων και αυτούς της Ακαδημίας.

Ο χρόνος κυλά και απ’ ό,τι δείχνουν οι προθέσεις της υπουργού, το βιβλίο θα επανέλθει και την επόμενη σχολική περίοδο προσωρινά, αναμένοντας και πάλι διορθώσεις, προς δόξαν της μεταμοντέρνας σχολής των αποδομητών της εθνικής Ιστορίας, μιας και ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Μάνος Χατζιδάκις - Το πρόσωπο του τέρατος - Manos Hatzidakis


Μάνος Χατζιδάκις

"Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε"


Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Αναζητώντας μία πολιτική για την παιδεία

Γιώργος Τασιόπουλος


Αν θέταμε το ερώτημα για την εμπιστοσύνη που έχει η ελληνική κοινωνία για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, φοβάμαι πως η απάντηση θα ήταν απαξιωτική γι’ αυτό από μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, και ίσως και από το ίδιο το ΥΠΕΠΘ. Πολλοί πολίτες ίσως θα αναζητούσαν τις ευθύνες σε ανεπάρκειες ή λανθασμένες επιλογές κάποιων υπουργών που είχαν την ευθύνη της εκπαιδευτικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως έτσι;
Μετανεωτερικότητα και εκπαίδευση
Θα ήταν λάθος την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας να τίθενται ερωτήματα για την εκπαιδευτική πολιτική στην εκπαίδευση και να μη συνδέονται με τα χαρακτηριστικά της εποχής, να μην εντοπίζονται οι αλλαγές που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση.
Ζούμε σε μια εποχή που την ονομάζουν «μετανεωτερική» και η παγκο-σμιοποίηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό της. Οικονομία και παραγωγή, επικοινωνίες και μεταφορές, πληροφόρηση και γνώση δεν μπορούν παρά να μελετώνται με αυτή την οικουμενική ματιά.
Το εκπαιδευτικό σύστημαστο παρελθόν
Μέχρι τις μέρες μας, οι επικρατούσες κοινωνιολογικές σχολές απέδιδαν στο σχολείο τη «λειτουργία του ως μηχανισμού αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος και της διατήρησης της ταξικής ανισότητας» (ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ). Σχεδόν ταυτόσημα, μια άλλη σχολή όριζε ως εγγενές χαρακτηριστικό του σχολικού θεσμού και κατ’ εξοχήν κοινωνική του αποστολή την αναπαραγωγή του κοινωνικού συστήματος (ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ - ΜΠΟΥΡΝΤΙΕ/ΠΑΣΕΡΟΝ).
Όπως έλεγε ο Ντυρκέμ (δομολειτουργισμός), «Η εκπαίδευση μεταδίδει τις απαραίτητες γνώσεις για τη διατήρηση και αναπαραγωγή των κοινωνικών δομών και λειτουργιών, συμβάλλοντας στην κοινωνική σταθερότητα».
Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν και αναζητώντας κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην εκπαίδευση του ελλαδικού κράτους μετά την απελευθέρωση, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τα εξής:
Μετά την απελευθέρωση, ο ελληνικός λαός, άσχετα από την οικονομική και κοινωνική του θέση, διακρινόταν για τις προσδοκίες που έτρεφε για απόκτηση μορφωτικών αγαθών. Μέσα από την επένδυση που έκανε η ελληνική οικογένεια στη μόρφωση των παιδιών της, ονειρευόταν το καλύτερο αύριο.
Οι κοινωνιολογικές εκπαιδευτικές οπτικές τόνιζαν ως την προηγούμενη 20ετία την αγωνιώδη προσπάθεια του λαού να αποκτήσει μόρφωση και μάλιστα να είναι ανώτατου επιπέδου.

Το 1873, ένας Αμερικάνος διπλωμάτης σημειώνει:
«Όχι μόνον υπάρχει μια έντονη τάση προς εκπαίδευση, τόσο ανάμεσα στους φτωχούς γονείς όσο ανάμεσα στους μαθητές, αλλά και το κράτος αφιερώνει ένα σημαντικό μέρος του προϋπολογισμού του. Τα έξοδα της εθνικής εκπαίδευσης ανέρχονται σε 5,3% του συνόλου των δημοσίων δαπανών, ποσοστό πολύ υψηλότερο από αυτό της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Αυστρίας. Σε σχέση με τον πλούτο της Ελλάδας είναι στην πρώτη σειρά των εθνών ως αυτοεκπαιδευόμενος λαός»1.
Ο Τζωρτζ Φίνλεϊ, λίγο αργότερα, το 1877, έγραφε ότι το ποσοστό των εκπαιδευόμενων ανθρώπων στην Ελλάδα ήταν ίσως υψηλότερο από οποιαδήποτε χριστιανική χώρα2.
Αυτή η τάση φαίνεται να περιορίζεται ή και να εκλείπει σήμερα, τουλάχιστον ως προς την είσοδο των λαϊκών στρωμάτων σε εκείνες τις σχολές που τους εξασφαλίζουν ταυτόχρονα είσοδο στην οικονομική και την κοινωνική ελίτ. Οι έντονες προσπάθειες μετακένωσης, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, των δυτικών προτύπων απέβησαν άκαρπες.

«Νέο Σχολείο» με παλιά συνταγή

Γιώργος Τασιόπουλος

Φύλλο 65 Αρδην, 2010
Ο καιρός των «δημόσιων διαβουλεύσεων» φαίνεται ότι παρήλθε συντόμως και ανεπιστρεπτί. 
Τις μέρες αυτές, 800 σχολικές κοινότητες αιφνιδιάστηκαν, καθώς το υπουργείο Παιδείας ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να εντάξει 800 δημοτικά σχολεία πανελλαδικά, από το νέο σχολικό έτος, σε «νέο ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα». Και αμέσως προκύπτουν βασανιστικά τα ερωτήματα.
> Εφτά διδακτικές ώρες μέχρι τις δύο το απόγευμα στην Α΄ και Β΄ τάξη.
Όσοι από εμάς έχουμε διδάξει έβδομη ώρα σε μαθητές της Ε΄ ή ΣΤ΄ τάξης, βιώσαμε την αδυναμία των μαθητών, μετά το 5λεπτο διάλειμμα, να συγκεντρωθούν στοιχειωδώς στις ανάγκες του μαθήματος.
Εδώ το υπουργείο γυρίζει την πλάτη σε κάθε παιδαγωγική αρχή. Αδιαφορεί για τις απαραίτητες ψυχοκινητικές και συναισθηματικές ανάγκες των μικρών μαθητών.
Η πραγματικότητα όμως θα είναι ακόμη χειρότερη, καθώς στην Α΄ και Β΄ τάξη καταστρατηγείται η έως τώρα αρχή να μην εναλλάσσονται εκπαιδευτικοί στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Υπολογιστές, Μουσική, Γυμναστική, Θέατρο, Αγγλικά, έως και έξι εκπαιδευτικοί θα παρελαύνουν για να εφαρμόσουν για πρώτη φορά καινοτόμα, ανύπαρκτα προγράμματα για νέα εκπαιδευτικά μαθήματα σε τόσο μικρές ηλικίες. Και όμως, οι παιδαγωγικές και γνωσιολογικές θεωρίες θέλουν το παιδί να μπορεί να μαθαίνει ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις ανάγκες του.

Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;

Ιουλίου 2, 2013 από seisaxthiablog


Ένα ισπανικό βίντεο,  το οποίο μιλά για την προσφορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Εκφωνήθηκε από τον γνωστό ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση, στην οποία πρόταση φυσικά και εναντιώνεται. Ενώ η υποστήριξη του ελληνισμού στο βίντεο είναι συγκινητική, ταυτόχρονα η ανάγνωσή του αποκλείει κάθε εθνικισμό και μάλιστα προτρέπει τον θεατή σε μια στάση ουμανιστική. Πηγή:http://www.lifo.gr

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Η δολοφονία της γλώσσας οδηγεί στη λαϊκή υποταγή

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Απριλίου 25, 2009

Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία, ήταν μια λέξη μοναχά “Ελευθερία”
Ο στόχος κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι η υποταγή της πλειοψηφίας μέσω της στέρησης γνώσης και έκφρασης. Σε αυτό το πλαίσιο δράσης, το υπερόπλο που ονομάζεται γλώσσα πρέπει να παραμείνει κτήμα μιας Ελίτ. Οι μάζες πρέπει να στερηθούν τον τρόπο δημιουργικής και ελεύθερης έκφρασης ώστε η νόηση και η παιδεία τους να είναι απόλυτα ελεγχόμενες και στείρες. Γι’ αυτό παραδοσιακά κάθε προοδευτική κίνηση είχε ως βασικό αίτημα την παιδεία, όχι ως προς τα κονδύλια αλλά το δικαίωμα ελευθερης διακίνησης της Γνώσης.
Το φαινόμενο ελέγχου της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα όμως ο χώρος της παιδείας ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο για συγκεκριμένους λόγους που επικεντρώνονται στη ιδιαίτερη φύση της Ελληνικής γλώσσας:
Η Ελληνική κατέχει την πρώτη θέση στο βιβλίο Γκίνες με 5,000,000 λέξεις και άνω των 80 εκατομμυρίων λεκτικώντύπων. Αντίστοιχα η Αγγλική έχει μόλις 490,000 λέξεις. Ακόμα και βάσει του μοντέρνου λεξικού Webster, η Αγγλική γλώσσα φαίνεται να έχει δανειστεί πάνω από 40,000 Ελληνικές λέξεις. Φανταστείτε ότι από όλες τις Σλαβικές διαλέκτους μαζί έχει δανειστεί μόλις 34 (!) ενώ λ.χ από την Τουρκική 57. Αντίστοιχη και μεγαλύτερη είναι η επιρροή στην Γαλλική, που οδήγησε τον Γάλλο ιστορικό J.P. Vernant να δηλώσει ότι “οι Έλληνες μας εφηύραν” (1997).

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Εξι «καυτές» παρατηρήσεις για τη σχολική εκπαίδευση


Σύμφωνα με εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα ανακοινωθεί το σχέδιο για το νέο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και το νέο σύστημα πρόσβασης

→Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο και να μιλήσει για όλα τα παιδιά, αλλιώς θα «εγκλωβιστεί» σε μια επιφανειακή συζήτηση που θα επικεντρώνεται στην τελευταία τάξη του Λυκείου

→Να συνδέεται η Εκπαίδευση με την Εργασία και τα πτυχία με το επάγγελμα, απαιτώντας το δικαίωμα για σταθερή και μόνιμη εργασία με αξιοπρεπή μισθό και αρνούμενη τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές κατευθύνσεις, όπου η αγορά κανοναρχεί και η εκπαίδευση υποτάσσεται


ΑΡΘΡΟ Του Χρήστου Κάτσικα

Σύμφωνα με εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα ανακοινωθεί το σχέδιο για το νέο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και το νέο σύστημα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση. Στο πλαίσιο αυτό και επειδή για ακόμη μια φορά πριμοδοτούνται αυταπάτες σχετικά με τις «σωτήριες» προθέσεις του υπουργείου Παιδείας καταθέτουμε 6 βασικές παρατηρήσεις για το θέμα αυτό.


1 Στη συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης των υποψηφίων, οφείλουμε να επισημάνουμε τους οικονομικούς, κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς όρους που επιδρούν, στη διάρκεια της φοίτησης, πολύ πριν οι μαθητές, ως υποψήφιοι, φτάσουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, στην έκβαση αυτής της φοίτησης και σε τελευταία ανάλυση στη διαφοροποιημένη κατάταξη των υποψηφίων. Ουσιαστικά οφείλουμε να στρέψουμε το μικροσκόπιο του ενδιαφέροντός μας και της πολιτικής και εκπαιδευτικής μας ανάλυσης στις λειτουργίες του υπαρκτού σχολείου από την πρώτη μικρή του Δημοτικού, πολύ δηλαδή πιο πριν από το τέλος της λυκειακής βαθμίδας. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά με τη θεωρία των φυσικών χαρισμάτων (αυτών που «παίρνουν» τα γράμματα) και άρα της «αναγκαίας επιλογής» μέσω εξετάσεων όσων μαθητών «αξίζουν» να προχωρήσουν.