Απόσπασμα
επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

Ω Πόλις, Πόλις πόλεων πασών κεφαλή!
Ω Πόλις, Πόλις κέντρου των τεσσάρων του κόσμου μερών!
Ω Πόλις, Πόλις Χριστιανών καύχημα και βαρβάρων αφανισμοί.
Ω Πόλις, Πόλις άλλη παράδεισος φυτευθεισα πρὸς δυσμάς,
έχουσα ένδον φυτὰ πάντοτα βρίθουσα καρποὺς πνευματικούς!
Ποῦ σου το κάλλος, παράδεισε;
Θρήνοι
![Θρήνοι της Αλώσεως (βίντεο) [πηγή: Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ] Θρήνοι της Αλώσεως (βίντεο) [πηγή: Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ]](http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1913,6329/extras/images/link_ext.png)
Θρήνοι για την καταστροφή και την άλωση πόλεων ή
χωρών σώζονται και σε παλιότερα λογοτεχνικά δημιουργήματα. Ιδιαίτερα
όμως αναπτύσσονται μετά την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Το πάρσιμο της Πόλης, που αποτελούσε το κέντρο του Ελληνισμού,
είχε βαθιά και οδυνηρή απήχηση στην ψυχή του λαού και θεωρήθηκε ως
τραγικό σημάδι για τη μοίρα ολόκληρου του Έθνους. Ήταν επόμενο η λαϊκή
μούσα και η λόγια ποίηση να θρηνήσουν την απώλεια, με ιδιαίτερα
συγκινητικό τρόπο. Παράλληλα όμως με την ψυχική συντριβή, οι θρήνοι
εκφράζουν και τις ελπίδες του έθνους ότι δε θα αργήσει η μέρα για την
απελευθέρωση: «Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι». Έτσι ο
λαός, μέσα στα τραγικά χρόνια της σκλαβιάς, έβρισκε κάποια παρηγοριά
για τα δεινά του.