Πανέμορφο! Τα Χριστούγεννα στα σχολικά αναγνωστικά από το 1929!

Επισκεφθείτε τους συνδέσμους που ακολουθούν και δείτε τα!

Αναγνωστικό 1929
Αναγνωστικό 1946
Αναγνωστικό 1950
Αναγνωστικό 1952
Αναγνωστικό 1956
Αναγνωστικό 1961
Αναγνωστικό 1965
Αναγνωστικό 1967
Αναγνωστικό 1972
Αναγνωστικό 1977

ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ MODERN TIMES

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΣΒΟΡΩΝΟΣ

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

40 ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΠΛΩΤΙΝΟΣ

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Αριστοτέλης - Animated Φιλόσοφοι

Αριστοτέλης - Animated Φιλόσοφοι- http://www.projethomere.com

Ηλεκτρονικές ψηφιακές βιβλιοθήκες όλων των κατηγοριών σε όλο τον κόσμο - Ευκαιρία να σερφάρετε

ΕΑΠ: ΕΞ @ΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ

Αρτεμις

Αργώ

Ανέμη. Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών

Βιβλιοθήκη Ινστιτούτου Πληροφορικής

Βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων

Βιβλιοθήκη Εθνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών


Βιβλιοθήκη ΕΚΕΤΑ


Βιβλιοθήκη Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Βιβλιοθήκη Ινστιτούτου Πληροφορικής

Δημόκριτος

Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Χίου "Κοραής"

Γιατί δε θέλουν τη νεολαία στο σχολείο: Μια σύντομη απάντηση στον υπουργό Παιδείας

Submitted by gkreasidis on Tue, 2013-12-24 10:30

Printer-friendly version

Γιώργος Καλημερίδης

Το 1947, ο τότε καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιδρυτικό μέλος της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (ΧΑΝ) και μετέπειτα πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών επί χούντας, Αμίλκας Αλιβιζάτος, έγραφε σε σχέση με τα τότε προβλήματα της “εθνικής μας παιδείας” ότι: “Η δημοτική και μέση εκπαίδευσις απολύτως πανεπιστημιακά προσανατολισμένη προητοίμαζε τη μαθητιώσαν νεολαίαν αποκλειστικώς δια το Πανεπιστήμιον, και τούτο επέμεινεν η μόνη ελπίς (επαγγελματική ελπίς) δια την σπουδάζουσαν νεολαίαν μας επί δημιουργία αφορήτου πληθωρισμού επιστημόνων δευτέρας και τρίτης ποιότητος”.1

Σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, ο σημερινός υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος, με άρθρο του στα “Νέα” (21.12.2013) με το τίτλο “Το μεγάλο στοίχημα της εκπαίδευσης”, συνεχίζει τους προβληματισμούς του Αλιβιζάτου, ενός από τους βασικούς ιδεολογικούς εκπροσώπους της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, γράφοντας: “Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το όνειρο σχεδόν κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και πολλές φορές, η μετέπειτα πρόσληψη στο δημόσιο τομέα (..) Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, τη στιγμή που επαγγελματικοί κλάδοι ζητούν σήμερα επιτακτικά ανθρώπινο δυναμικό ή αναμένεται να ζητήσουν στα επόμενα χρόνια, στα χρόνια της ανάκαμψης”.

Η υπεραπαραγωγή επιστημόνων, το υπερτροφικό Πανεπιστήμιο, η πτώση της ποιότητάς της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λόγω μαζικοποίησής της και η έλλειψη πρακτικού προσανατολισμού στη μέση εκπαίδευση είναι επιχειρήματα που καταγράφονται σε όλη την ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης τουλάχιστον από τα μέσα του 19ο αιώνα και μετά2. Τα συγκεκριμένα ιδεολογήματα ουδέποτε ασφαλώς αθώα και ουδέτερα ήταν. Στην πραγματικότητα το διακύβευμα τους ήταν πάντα πολιτικό και σχετιζόταν άμεσα με την προσπάθεια μετασχηματισμού ή εμπέδωσης, από την πλευρά της εκάστοτε αστικής πολιτικής εξουσίας, μιας ιδιαίτερης σχέσης των κατώτερων κοινωνικών τάξεων με τη γνώση και την απασχόληση.

Χριστός Γεννάται (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

alopsis

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε·

Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε·

Χριστός επί γης, υψώθητε»

Η ορθόδοξη υμνολογία των Χριστουγέννων αναγγέλλει θριαμβευτικά αλλά και διαγράφει θεολογικά το μεγάλο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως.

Το προπατορικό αμάρτημα είχε ως αποτέλεσμα την υποταγή του ανθρώπινου γένους σε τρεις αμείλικτους εχθρούς: «Πριν την παρουσία του Χριστού», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «τη φύση μας την εξουσίαζαν ο διάβολος, η αμαρτία και ο θάνατος... Ο διάβολος απατούσε, η αμαρτία έσφαζε και ο θάνατος έθαβε».

Για τη λύτρωση του ανθρώπου από την τυραννία της ψυχόλεθρης αυτής τριάδας, ο Θεός οικονόμησε την ενανθρώπηση του Υιού Του.

Γι' αυτό λοιπόν χαίρει η οικουμένη, γι' αυτό πανηγυρίζει η Εκκλησία, «επειδή ο Πατέρας έστειλε τον Υιό Του για να σώσει τον κόσμο» (Α' Ιω. 4:14).

Η ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις το γενέθλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», της οποίας το μεγαλύτερο μέρος ακολουθεί σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση, εκφωνήθηκε στην Αντιόχεια, κάποια Χριστούγεννα της προτε­λευταίας δεκαετίας του 4ου αιώνα.

Θέμα της είναι το μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού και η ερμηνεία του μεγαλειώδους σχεδίου της θείας οικονομίας. Συγκρίνοντας ο άγιος τα γεγονότα Παλαιάς Διαθήκης και Καινής, δια­πιστώνει την προαγγελία της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, την οποία, αν και γνώριζαν οι Ιουδαίοι, δεν αποδέχθηκαν. Έτσι, τόσο αυτοί όσο, κατ' επέκταση, και όλοι οι ανά τους αιώνες άπιστοι και αμφισβητίες ελέγχονται για την αγνωμοσύνη τους προς τον ευεργέτη μας Κύριο.

Ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου με το ενθουσιώδες πανηγυρικό ύφος, τη συστηματική αγιογρα­φική κατοχύρωση, τον πλούτο των επιχειρημάτων και τη θεολογική σαφήνεια, τέρπει, πείθει, ενθουσι­άζει, συναρπάζει...

Με συνοδοιπόρο λοιπόν τον ιερό πατέρα και τα χρυσά του λόγια, ας πορευθούμε νοερά μέχρι το ιερό σπήλαιο της Βηθλεέμ κι ας προσκυνήσουμε με ευγνωμοσύνη το σπαργανωμένο θείο Βρέφος, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.

(Πρόλογος υπό των πατέρων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.

Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.

Μνήμη μου σε λένε Πόντο

Δημοσιεύουμε το ντοκυμαντέρ για τον Ελληνισμό του Πόντου που δημιουργήθηκε με την επιμέλεια του καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη . Το επεισόδιο που θα δείτε περιέχει λεπτομέρειες για τον Ποντιακό Ελληνισμό στη Ρωσία .

Αναδημοσίευση από:http://eutopiaioannina.blogspot.gr/

Από την Πόλη έρχομαι... ~ Σαν παραμύθι (από την ΕΤ1)

Από την Πόλη έρχομαι... ~ Σαν παραμύθι από KRASODAD

Στο Κολλέγιο Αθηνών νόμος είναι το γόητρο του πρωθυπουργού

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013    της Ντίνας Ιωακειμίδου

http://unfollow.com.gr

Η περιπέτεια της Ευφροσύνης Μπουλούτα, εκπαιδευτικού που επί 22 συναπτά έτη υπηρέτησε στο Κολλέγιο Αθηνών ξεκινά στις 8 Ιουνίου του 2012, λίγες ημέρες πριν από την διεξαγωγή των εκλογών της 17ης Ιουνίου που ανέδειξαν στη συνέχεια πρωθυπουργό της χώρας τον Αντώνη Σαμαρά. Στις 8 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια των απολυτηρίων εξετάσεων, συλλαμβάνει τον 15χρονο γιο του κ. Σαμαρά να αντιγράφει στις εξετάσεις και μονογράφει την κόλλα του. Στις 18 Ιουνίου, η σύμβασή της καταγγέλλεται εκ μέρους του Κολλεγίου, στο οποίο επικεφαλής βρίσκεται ο πρωθυπουργικός αδελφός Αλέξανδρος Σαμαράς…

Ο λόγος που προβάλλεται για την απόλυσή της αφορά την «ανεπάρκεια των διδακτικών της καθηκόντων». Παράδοξη, αλήθεια, εξέλιξη για μια εκπαιδευτικό που επί 22 έτη ανανεωνόντουσαν οι συμβάσεις εργασίας της από το Κολλέγιο, μια εκπαιδευτικό με εξαιρετική σταδιοδρομία σε Αγγλία και Αμερική, επίσης. Εν ολίγοις, η κυρία Μπουλούτα άσκησε το εκπαιδευτικό λειτούργημα επί 29 έτη – με λαμπρές μάλιστα περγαμηνές και άριστες αξιολογήσεις από την διεύθυνση του Κολλεγίου Αθηνών. Η κυρία Μπουλούτα απολύεται τρία έτη προ της συνταξιοδότησή της. Γιατί; Διότι εθίγη το πρωθυπουργικό γόητρο…

Ολες οι αλλαγές για τις εξετάσεις του 2014

Ενημερωτική εγκύκλιο για τους μαθητές της Γ΄ λυκείου που θα λάβουν μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις εξέδωσε το υπ. Παιδείας με σημαντικές λεπτομέρειες, τις οποίες πρέπει να θυμούνται όλοι οι ενδιαφερόμενοι

Οι υποψήφιοι θα πρέπει να ξέρουν ότι το 2014 μπορούν να συμμετέχουν στο 10% των θέσεων εισακτέων χωρίς νέα εξέταση μόνο όσοι συμμετείχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2013.

Ολες οι αλλαγές για τις εξετάσεις του 2014 

Επίσης οι μαθητές της τελευταίας τάξης των Ημερήσιων Γενικών Λυκείων μπορούν να αποκτήσουν το απολυτήριο Γενικού Λυκείου χωρίς να συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις του έτους αποφοίτησής τους και να εξετάζονται σε επίπεδο σχολικής μονάδας σε όλα τα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα της τελευταίας τάξης του Γενικού Λυκείου σε θέματα που ορίζουν οι καθηγητές.

Επίσης σήμερα οι υποψήφιοι μπορούν να διαβάσουν χρήσιμες πληροφορίες για τις σπουδές στις σχολές Νοσηλευτικής, τις οποίες επιλέγει κάθε χρόνο σημαντικός αριθμός νέων καθώς η επαγγελματική αποκατάσταση είναι ακόμη καλή και κυρίως για όσους ενδιαφέρονται να εργαστούν στο εξωτερικό.

Οι βάσεις για τις συγκεκριμένες σχολές είναι ακόμη προσιτές, ενώ οι απόφοιτοι συνήθως «κυνηγούν» και ένα καλό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών, το οποίο θα τους δώσει το εισιτήριο για μια καλή θέση στην αγορά εργασίας.

(Πατήστε επάνω στη φωτογραφία για μεγαλύτερη ανάλυση)

Τι ισχύει στο συνταξιοδοτικό των εκπαιδευτικών

Ιδιαίτερα ευνοϊκό είναι το συνταξιοδοτικό καθεστώς των εκπαιδευτικών που ασφαλίστηκαν ώς το 1983 και πριν από το 1992, οι οποίοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 14,5 χρόνια (γυναίκες με ανήλικα) και σε ηλικίες ώς 60 ετών.Τα όρια συνταξιοδότησης είναι σε άμεση συνάρτηση με το πότε έγινε η πρόσληψη, ενώ ειδικά για όσους μπήκαν στην αγορά εργασίας μετά την 1η Ιανουαρίου 1993 ισχύουν ενιαίες ρυθμίσεις στο Δημόσιο και σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Αρκεί έστω και μία ημέρα ασφάλισης -ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα- πριν από το 1993 για να ανήκει κάποιος στους παλαιούς ασφαλισμένους.

Για τους παλαιούς ασφαλισμένους υπάρχουν δύο περιπτώσεις και αφορούν: α) όσους απασχολήθηκαν για πρώτη φορά στο Δημόσιο ώς την 31η Δεκεμβρίου 1982 και β) όσους απασχολήθηκαν στο Δημόσιο μετά την ημερομηνία αυτή.

Σε κάθε περίπτωση, αρκεί η απασχόληση με οποιαδήποτε σχέση εργασίας σε φορέα του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ για να χαρακτηριστεί κάποιος ασφαλισμένος πριν από το 1983. Αντίστοιχα, στους ασφαλισμένους μεταξύ 1983-1992 ανήκει κάποιος που έχει ασφάλιση στον ιδιωτικό τομέα και προσλαμβάνεται στο Δημόσιο ακόμη και μετά το 1993.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

(Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1889) Έκπληξιν μεγάλην έξέφρασεν ή γειτόνισσα, το Ζερμπινιώ. ιδοϋσα τη ήμερα των Χριστουγέννων τοΰ 187... την θειά-Άχτί τσα φορούσαν καινουργή μανδήλαν, και τον Γέρο και τήν Πα­τρώνα μέ καθαρά ϋποκαμισάκια και μέ. νέα πέδιλα. Τοϋτο δε διότι ήτο γνωστότατον ότι η θειά-Άχτίτσα είχε ιδεί τήν προίκα τής κόρης της πωλουμένην επί δημοπρασίας προς πληρωμήν των χρεών αναξίου γαμβρού, διότι ήτο έρημος κα\ χήρα, και διότι ανέτρεφε τά δύο ορφανά έγγονά της μετερ-χομένη ποικίλα επαγγέλματα. Ητον (ας ήτο μοναχή της !) άπ εκείνας που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ή γειτόνισσα. τό Ζερ­μπινιώ. ώκτειρε τάς στερήσεις τής γραίας και τών δυο ορφανών αλλά μήπως ήτο και αυτή πλούσια, δια νά ελθη αυτοϊς αρωγός και παρήγορος ; Ευτυχής ό μακαρίτης, ό μπάρμπα-Μιχαλιός, όστις προηγήθη εις τον τάφον τής συμβίας Άχτίτσας, χωρίς νά ίδη τά δεινά τά επικείμενα αυτή μετά τον θάνατον του. Ητο καλής ψυχής, —ας είχε ζωή !— ο συχωρεμένος. Τά δύο παιδία «τά άδιαφό-ρετα», ο Γεώργης καΐ ο Βασίλης, έπνίγησαν βυθισθείσης τής βρατσέρας των τον χειμώνα του έτους 186... Ή βρατσέρα ε­κείνη άπωλέσθη αύτανδρος,—τί φρίκη ! τί καϋμός ! Τέτοια τρο­μάρα καμμιάς καλής χριστιανής νά μήν τής μέλλη. Ό τρίτος ο γυιός της, ο σουρτούκης, το χαμένο κορμί, έξε-νητεύθη καΐ εύρίσκετο, έλεγαν, είς τήν Άμερικήν. Πέτρα ερρι-ξε πίσω του. Μήπως τον είδε ; Μήπως τον ήκουσεν ; Αλλοι πάλιν πατριώταις είπαν ότι ένυμφεύθη είς εκείνα τά χώματα, κ' επήρε, λέει, μιά φράγκα, μιά 'γγλεζοποϋλα, ένα ξωθικό, ποΰ δέν ήξευρε νά μιλήση ρωμέϊκα. Μή χειρότερα ! Τί νά πή κανείς ! Εΐμπορεΐ νά καταρασθή το παιδί του, τά σωθικά του, τά σπλάγχνα του ; ****************************** Ή κόρη της άπέθανεν είς τον δεύτερον τοκετόν, άφεΐσα αύτη τά δύο ορφανά κληρονομίαν. Ό πατεριασμένος τους, έζοϋσε ακόμα (ποϋ νά φτάσουν τά μαντάτα του ώρα-τήν-ώρα !), μά τί νοικοκύρης! Το πρόκοψε, αλήθεια! Χαρτοπαίκτης, μέθυσος και μέ άλλας άρετάς ακόμη. Είπαν πώς ξαναπαντρεύτηκε αλλού, διά νά πάρη και άλλον κόσμον εις τον λαιμόν του, ο ασυνείδητος ! Τέτοιοι άντρες ! "Εκαμε δά κι' αυτή ένα γαμπρό, μά γαμπρό (το λαμπρό τ' νά βγή!) Τί νά κάμη, έβαλε τά δυνατά της, κ' επροσπαθοΰσε όπως - ό πως νά ζήση τά δΰο ορφανά. Τί αξιολύπητα, τά καϋμένα! Κατά τάς διαφόρους ώρας τοϋ έτους έβοτανιζεν, αργολογοϋσε, έμάζω-νε έληαίς, έξενοδούλευε. Έμάζωνε κούμαρα και τά έβγαζε ρακί. Μερικά στέμφυλα άπ' εδώ, κάμποσα βότσια αραβοσίτου άπ' εκεί, όλα τά εχρησιμοποίει. Είτα, κατά Όκτωβριον, άμα ήνοιγαν τά ελαιοτριβεία, έπαιρνεν Ινα είδος πήχυν, Εν πενηντάρι έκ λευκοσιδήρου, μίαν στάμναν μικράν, κ' έγύριζεν εις τά ποτόκια, όπου κατεστάλαζον αί ύποστάθμαι τοϋ ελαίου, κ' έμάζωνε τήν μούρ­γα. Διά της μεθόδου ταύτης ώκονόμει δλον το ένιαύσιον έλαιον -τοϋ λυχναρίου της.λλα το πρώτιστον εισόδημα της θειά-Άχτίτσας προήρχε-το έκ τοϋ σταχομαζώματος. Τον Ίούνιον, κατ' έτος, έπεβιβάζε-το εις πλοΐον, έπλεεν υπερπόντιος καΐ διεπεραιοΰτο εις Εϋβοιαν. Περιεφρόνησε το όνειδιστικόν έπίθετον της «καραβωμένης», ό­περ έσφενδόνιζον άλλα γύναια κατ' αυτής, διότι όνειδος ακόμη εθεωρείτο το νά πλέη γυνή εις τά πελάγη. Έκεΐ, μετ' άλλων πτω­χών γυναικών, ήσχολεϊτο συλλέγουσα τους άστάχεις, τους πί­πτοντας από τών δραγμάτων τών θεριστών, από τών φορτωμά­των καΐ κάρρων. Κατ' έτος οι χωρικοί τής Ευβοίας και τά χω­ριατόπουλα, έρριπτον κατά πρόσωπον αυτών το σκώμμα :  «Νά! ή φ'στάναις! μας ήρθαν πάλι ή φ'στάναις !>. Άλλ' αΰτη έκυπτεν ύπομονητική, σιωπηλή, συνέλεγε τά ψυχία εκείνα της πλούσιας συγκομιδής τοϋ τόπου, άπήρτιζε τρεις ή τεσσάρας σάκκους, όλόκληρον ένιαυσίαν έσοδείαν δι' έαυτήν καΐ διά τά δύο ορφανά, τά όποια εΐχεν έμπιστευθή έν τφ μεταξύ εις τάς -φροντίδας τής Ζερμπινιως, καΐ αποπλέουσα έπέστρεφεν εις το παραθαλάσσιον χωρίον της. Πλην εφέτος, δηλ. το έτος εκείνο, άφορία είχε μαστίσει τήν Εΰβοιαν. Άφορία είς τον ελαιώνα της μικράς νήσου, όπου κατώ-κει ή θειά-Άχτίτσα. Άφορία είς τάς αμπέλους καΐ είς τους α­ραβοσίτους, άφορία σχεδόν και είς αυτά τά κούμαρα, άφορία πανταχού. Είτα, επειδή ουδέν κακόν έρχεται μόνον, βαρύς χειμών ένέσκηψεν είς τά βορειότερα εκείνα μέρη. Άπό τοϋ Νοεμβρίου μηνός, χωρίς σχεδόν νά πνεύση νότος και νά πέση βροχή, ήρ-χιζε νά χιονίζη. Μόλις έπαυεν είς νιφετός και ήρχιζεν άλλος. Ενίοτε έπνεε ξηρός βορράς, σφιγγών έτι μάλλον τά χιόνιια, τά. οποία δεν έλυωναν είς τά βουνά. «Έπερίμεναν άλλα». Ή γραία μόλις είχε προλάβει νά μεταφέρη έπί τών ώμων της, άπό τών φαράγγων και δρυμών, άγκαλίδας τινάς ξηρών ξύ­λων, όσαι μόλις θά ήρκουν διά δυο εβδομάδας ή τρεις, και βαρύς ό χειμών έπέπεσε. Περί τά μέσα Δεκεμβρίου μόλις επήλθε μι­κρά διακοπή, και δειλαί τινες ακτίνες ηλίου έπεφάνησαν, έπι-χρυσοϋσαι τάς ύψηλοτέρας στέγας. Ή θειά-Άχτίτσα έτρεξεν εις τά «ορμάνια», ίνα προλάβη καΐ είσκομίση καυσόξυλα τίνα. Την επαύριον ό χειμών κατέσκηψεν άγριώτερος. Μέχρι τών Χριστουγέννων, ουδεμία ήμερα εύδιος, ουδεμία γωνία ουρανού ορατή, ουδεμία άκτίς ηλίου. Κραταιός και βαρύπνοος βορράς, «χιονιστής», έφύσα κατά. τάς παραμονάς της αγίας ημέρας. Αί στέγαι τών οίκιών ήσαν κατάφορτοι έκ σκληρυνθείσης χιόνος. Τά συνήθη παίγνια τών οδών και τά χιονοβολήματα έπαυσαν. Ό χειμών εκείνος δεν ήτο φιλοπαίγμων. Άπό τών κεράμων τών στεγών έκρέμαντο ως ώ­ριμοι καρποί σπιθαμιαϊα κρύσταλλα, τά δποΐα οί μάγκαι της γει­τονιάς δεν είχον πλέον όρεξιν νά τρώγουν.

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου:Χριστούγεννα των ρήξεων και της απελευθέρωσης

Πώς, άραγε, ο ίδιος ο Χριστός προσδιόρισε τη σάρκωσή του και την είσοδό του στην ανθρώπινη ιστορία; Το ευαγγέλιο του Λουκά μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τη δημόσια δράση του αναγγέλοντάς την ως αποστολή απελευθερωτική. Βρισκόταν στη συναγωγή της Ναζαρέτ και, όπως συνήθιζαν οι συναγμένοι Ιουδαίοι, διάβασε φωναχτά ένα απόσπασμα της Γραφής. Επρόκειτο για κείμενο του προφήτη Ησαΐα, το οποίο ο Λουκάς παραθέτει ως εξής:"Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά· στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του" [1].Ευθύς μόλις ανέγνωσε το χωρίο, ο Ιησούς το συνέδεσε απερίφραστα με τον εαυτό του: "Σήμερα", τους είπε,"βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε".Καθαυτή η επιλογή του κειμένου είχε πολύ σημαντικά συμφραζόμενα. Μιλώντας για την ανατολή μιας εποχής απελευθέρωσης, παρέπεμπε σε έναν πολύτιμο και ριζοσπαστικό ιουδαϊκό θεσμό, το Ιωβηλαίο έτος. Κατ' εντολή του Θεού, κάθε πενήντα χρὀνια η υποθηκευμένη για χρέη περιουσία επιστρεφόταν στους ιδιοκτήτες της και ελευθερώνονταν οι δούλοι (Λευιτ. 25: 8-34). Επρόκειτο, δηλαδή, για μια ασφαλιστική δικλείδα κατά της συσσώρευσης πλούτου, κατά της τοκογλυφικής οικονομίας, κατά της απανθρωπιάς, κατά της κοινωνικής αδικίας. Έτσι, ο Χριστός δηλώνει ότι αυτό που εγκαινιάζει είναι μια στάση ζωής προεχόντως αλληλεγγύης. Η σύνταξη με το μέρος των οδυνομένων γίνεται σημάδι ότι η Βασιλεία, ο νέος κόσμος του Θεού ξεμύτισε.Στο σημείο αυτό, ωστόσο, υπάρχει άλλο ένα ζήτημα, εξαιρετικής σπουδαιότητας. Το κείμενο που παραθέτει ο Λουκάς, δεν είναι στην πραγματικότητα ατόφιο απόσπασμα του Ησαΐα, αλλά μια σύνθεση! Ολόκληρο είναι ειλημμένο από το το 61ο κεφάλαιο του προφητικού βιβλίου (στ. 1-2), πλην της φράσης "να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους".

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 
      ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
   ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ,
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ Δ/ΝΣΗ Π. & Δ. ΕΚΠ/ΣΗΣ ΔΥΤ.ΕΛΛΑΔΑΣ
          ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Π/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ Ν. ΗΛΕΙΑΣ

                                                                                                                                                                      

ΣΧΟΛΙΚΗ  ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ  Π.Ε.

  Φ.Ε.Κ.   (ΝΟΜΟΙ  -  Π.Δ. -   Υ.Α )

Νομοθεσία

Οι διατάξεις που θα βρείτε στις ιστοσελίδες αυτές είναι μόνο για την ενημέρωσή σας. Αν θέλετε να κάνετε δημόσια χρήση τους θα πρέπει να έχετε στη διάθεσή σας το πρωτότυπο έγγραφο ή επίσημο αντίγραφό του. Επιφυλασσόμαστε για τυχόν λάθη κατά την ψηφιοποίηση των διατάξεων, για τυχόν λάθη στο πληροφοριακό υλικό που θα βρείτε, όπως και για αλλαγές που έχουν επέλθει σε νόμους, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις κλπ. που παραθέτουμε στις σελίδες αυτές.

 Κανονισμός λειτουργίας Σχολείων

 Κατάργηση Γραφείων Π.Ε. (Φ.350/63/128632/Δ1/9-11-2011)
Νόμος 1304, ΦΕΚ 144/Τ. Α΄/7-12-1982 (Κατάργηση επιθεωρητών, Δομή - Διοίκηση - Λειτουργία Γραφείων  Π.Ε., Θεσμός Σχολ. Συμβούλων, Ιδρύσεις Δ/νσεων Π.Ε. και Γραφείων Π.Ε).
Νόμος 1264/1982 (ΦΕΚ 79/Α΄/1-6-1982) Εκδημοκρατισμός Συνδικαλιστικού κινήματος - Συνδικαλιστικές ελευθερίες. 

 *Αρμοδιότητες Νομαρχ. Αυτ/σης που περιήλθαν στο ΥΠ.Ε.Π.Θ. και θα ασκούνται από Δ/νσεις-Γραφεία Π.Ε. (Ν. 2817/2000/άρθρο14/παρ.29).
 * Μεταβίβαση στις Νομαρχ. Αυτ/σεις αρμοδιοτήτων που αφορούν την Πρωτοβάθμια Εκπ/ση (Π.Δ. 161/23-6-2000 -ΦΕΚ145/Τ.Β΄/2000)
 * Μεταβίβαση δικαιώματος υπογραφής διοικ. πράξεων στους Δ/ντές - Προϊστ. Πρωτοβ. Εκπ/σης για άσκηση αρμοδιοτήτων που παραχωρήθηκαν με το Ν. 2817/2000/άρθρο 14/παράγρ.19. (Υ.Α. ΣΤ5/56/13-11-2000 - ΦΕΚ1409/Τ.Β΄/17-11-2007).

ΝΟΜΟΣ 1894/1990  ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΣΧΟΛ. ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ - ΣΥΣΤΑΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ.
ΣΥΣΤΑΣΗ ΣΧΟΛ. ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ (συγκεντρωμένη σχετική νομοθεσία.)
Νόμος 3463/2006, ΦΕΚ 114/Τ. Α΄/2006  Κύρωση κώδικα Δήμων & Κοινοτήτων (Ν.Π.Δ.Δ.:άρθρα 239,240,241,242,243).
Εγκύκλιοι  σχετικές  με  την μεταβίβαση των σχολ. περιουσιών.
Μεταβίβαση Σχολ. Περιουσίας σε Ο.Τ.Α. (Κ.Υ.Α. ΣΤ/13/22-12-2-1993/ΦΕΚ 40 -Τ. Β΄-1994).
Προθεσμία μεταβίβασης σχολ. περιουσιών. ( Άρθρο 274  Ν. 3463/2006) 

 Αρμοδιότητες Δήμων σχετικές με τη λειτουργία των Σχολικών μονάδων (πλημμελής φοίτηση μαθητών, παραχώρηση σχολικών κτιρίων, σχολικές επιτροπές, κανόνες υγιεινής, εμβολιασμοί, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, διακοπή μαθημάτων, τηλεφωνικές συνδέσεις, μεταφορές μαθητών), παρ.4/άρθρο 94/Ν.3852-2010(Πρόγραμμα Καλλικράτης).

 ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ  ΣΧΟΛΙΚΩΝ  ΧΩΡΩΝ ( ΣΥΝΟΛΟ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ)
 Χρήση αίθουσας τελετών-Πολλαπλών Χρήσεων ( 112655/Γ4/6-10-2010/ΔΝΣΗ ΦΥΣ. ΑΓΩΓΗΣ)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ (άρθρα 94, 186   Ν. 3852/2010 (ΦΕΚ 87/Τ. Α΄/2010)

 ΣΧΟΛΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ - ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ  ( Ν.1566/1985, Ν.2621/1998, ΦΕΚ 1174/1998)

Λ Ε Ι Τ Ο Υ Ρ Γ Ι Α     Σ Χ Ο Λ Ι Κ Ω Ν   Ε Π Ι Τ Ρ Ο Π Ω Ν
Α.Φ.Μ.  Σχολικών μονάδων -Σχολικών Επιτροπών (1999)
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
 Σύσταση -Λειτουργία - Διοίκηση Σχολικών Επιτροπών ( Αποσπάσματα Ν. 3463/2006, Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων άρθρο 282-αποζημίωση μελών σχ. επιτροπών).
 Εκτέλεση έργων επισκευής και συντήρησης σχολ. κτιρίων από τις σχολ. επιτροπές (ΦΕΚ 217/1995, Υ.Α. 13172/17-3-1995).

Η εκδίκηση των παλαιών αλφαβηταρίων και αναγνωστικών

Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Πριν από λίγα χρόνια ο τότε Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων εκχώρησε τα δικαιώματα των παλαιών αλφαβηταρίων, αναγνωστικών και άλλων σχολικών εγχειριδίων σε ιδιώτες εκδότες, οι οποίοι τα ανατύπωσαν και τα διέθεσαν, προς πώληση, στα βιβλιοπωλεία. Και τότε συνέβη το απίστευτο! Τα βιβλία αυτά, που ανασύρθηκαν από το χρονοντούλαπο της εκπαιδευτικής ιστορίας, αν ακι η τιμή τους δεν ήταν ευκαταφρόνητη, γνώρισαν μοναδική εκδοτική επιτυχία, έγιναν best seller!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει αυτήν την περίοδο με την εφημερίδα ΒΗΜΑ, η οποία προσφέρει κάθε Κυριακή ένα παλαιό αλφαβητάριο ή αναγνωστικό. Έγινε ανάρπαστη σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναγκαστεί να επανακυκλοφορήσει τα τρία πρώτα βιβλία, για να ικανοποιηθούν όσι τα είχαν χάσει και ήθελαν να έχουν πλήρη τη σειρά!

Τι γλυκιά εκδίκηση! Τα βιβλία αυτά, που αποσύρθηκαν ως «αναχρονιστικά και ακατάλληλα», από τους υπεύθυνους της πρώτης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, επανέρχονται και γίνονται περιζήτητα ακόμα και από άτομα τα οποία ενδεχομένως δεν τα διδάχτηκαν ποτέ!

Αυτή είναι η έμπρακτη απάντηση των απλών ανθρώπων κι όχι μόνο στις αλλεπάλληλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» των πράσινων και γαλάζιων κυβερνήσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου, που έφεραν την ελληνική Παιδεία σε αδιέξοδο, αδυνατώντας να δώσουν στους μαθητές το γνωστικό οπλοστάσιο που είναι απαραίτητο για να πορευτούν στη ζωή. Ιδίως στη Γλώσσα που είναι το εργαλείο για να έχουν πρόσβαση τα παιδιά σε όλα τα διδακτικά αντικείμενα! Η λεξιπενία και η αδυναμία έκφρασης των νέων ανθρώπων είναι χαρακτηριστικά της εποχής μας!

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης απέναντι στον Απόστολο Μακράκη

Εφέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από την γέννηση τού Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (4.3.1851) και 90 έτη από την κοίμησή του (1911). Οι επέτειοι χρησιμεύουν στην αναμνηση όχι μόνο τού παρελθόντος αλλά και τού μέλλοντος όλων μας, αφού τα ερωτήματα παραμένουν, μολονότι οι απαντήσεις αλλάζουν. Ο Σκιαθίτης διηγηματογράφος ενσαρκώνει μια σταση ζωής πού συνεχίζει να είναι επίκαιρη και ζωτική. Την σημασία της προσφοράς του μπορούμε να την αντιληφθούμε καλύτερα, αν τον συγκρίνουμε με έναν άλλο ρηξικέλευθο χριστιανό διανοούμενο της εποχής του, τον Σίφνιο λόγιο Απόστολο Μακράκη (1831-1905), πού αντιπροσωπεύει μιαν εντελώς αλλιώτικη αντίληψη για την εκκλησία και τον νεοελληνισμό. Αναμεσα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και στον Απόστολο Μακράκη υφίστανται πάρα πολλές διαφορές. 

Τα πτερέοντα δώρα - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (εφ. Αλήθεια, 1 Ιαν. 1907)

Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθεν την παραμονήν από τα ύψη συστείλας τας πτέρυγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως.

Εκράτει εις την χείραν εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.

Ισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον. Είδεν εκεί το ψεύδος και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής, ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός και ήκουε τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του και έφυγε τρέχων εκείθεν. 

Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσπάθει ν’ αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντε τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγός της· αυτή τον έβρισε νευρική, με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη και μετ’ ολίγον οι δύο επλάγιασαν, χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους. Έφυγεν εκείθεν ο Άγγελος.

Ανέβη εις μέγα κτήριον, πλουσίως φωτισμένων. Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια με τραπέζας κι επάνω των έκυπτον άνθρωποι, μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτιά. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην. Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτέρυγάς του, δια να μην βλέπη, κι έφυγε δρομαίος.

Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία, οινοβαρείς και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινάς είδε ν’ ασχημονούν και τινάς ήκουσε να βλασφημούν τον Άη-Βασίλην ως πταίστην. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγάς του τα ώτα, δια να μην ακούη, και αντιπαρήλθεν.

Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον πως δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τας χείρας και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τον Δεσπότην και αρχιερέα!

Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρά του – το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν να δροσίζη τας ψυχάς και την ζωήν, την πλασμένην δια να πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας.

Πηγή

O Παπαδιαμάντης από τον π. Ανανία - ΒΙΝΤΕΟ

Πηγή: Συν-Οδοιπορία
Αναρτήθηκε από Ανθολογήματα

Φεβρουάριος

Μάρτιος

Φῶτα, Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ένα άγνωστο θρησκευτικό άρθρο του Παπαδιαμάντη

(Γιώργος Βαλέτας, Από το Περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1941)

Σήμερον η Εκκλησία ημών εορτάζει την μεγάλην εορτήν των Θεοφανείων, και ποιείται μνείαν της βαπτίσεως του Χριστού εν τω Ιορδάνη. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, όστις έμβρυον εν τη μήτρα είχεν αναγνωρίσει τον Λυτρωτήν και εσκίρτησεν, ανήρ γενόμενος υπήρξε και ο πρώτος πιστεύσας, υποδείξας και κηρύξας τον Χριστόν. «Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», είπεν ότε είδε τον Ιησούν περιπατούντα. «Έρχεται άλλος οπίσω μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού», έλεγε προς τους μαθητάς του. Τινές δε των μαθητών τούτων, εγκαταλιπόντες αυτόν, ηκολούθησαν τον Ιησούν, όθεν ο Ιωάννης εγκαρτερών και υποτασσόμενος έλεγεν, «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι». Εκ των μαθητών τούτων του Ιωάννου λέγεται ότι ήσαν ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και ο αδελφός αυτού Σίμων Πέτρος, όστις και πρώτος εκ των άλλων αποστόλων ωμολόγησε τον Χριστόν, «Ραββί, συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ». Προς τούτον λοιπόν τον Ιωάννην, τον κηρύττοντα και βαπτίζοντα βάπτισμα μετανοίας, προσήλθεν ο Χριστός ως άνθρωπος και εβαπτίσθη θέλων να δώση το παράδειγμα.

Επειδή περί βαπτίσματος ο λόγος, καλόν νομίζω ενταύθα να υποβάλω πρακτικάς τινας παρατηρήσεις περί του τρόπου καθ’ ον τελείται παρ’ ημίν το Βάπτισμα.

Ο Θουκυδίδης, ο στρατηγός Δημοσθένης και τα γεγονότα της Πύλου από στρατιωτική άποψη

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο στρατηγός Δημοσθένης, γιος του Αλκισθένη, είχε σαφώς αμαυρώσει τη φήμη του από την αποτυχία με τους Αιτωλούς. Όταν βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση για την κατάληψη της Λευκάδας, διχάστηκε ανάμεσα στις αντικρουόμενες απόψεις των συμμάχων, που, επί της ουσίας, προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα: «Οι Ακαρνάνες όμως απαιτούσαν από το στρατηγό των Αθηναίων Δημοσθένη να αποκλείσει τους Λευκαδίτες με την ανέγερση τείχους, γιατί πίστευαν πως έτσι εύκολα θα τους ανάγκαζαν να παραδοθούν και θ’ απαλλάσσονταν από μια πόλη που τους ήταν πάντα εχθρική. Αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή οι Μεσσήνιοι (ο Γεωργοπαπαδάκος ξεκαθαρίζει ότι πρόκειται για Μεσσηνίους που οι Αθηναίοι είχαν εγκαταστήσει στη Ναύπακτο) έπεισαν το Δημοσθένη πως ήταν καλή γι’ αυτόν ευκαιρία, μια και είχε τόσο στρατό στις διαταγές του, να χτυπήσει τους Αιτωλούς, που ήταν εχθροί της Ναυπάκτου». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 94).

Ψηφισματικό ανάγλυφο των Σάμιων, Μουσείο της Ακρόπολης, Αθήνα

Παρακολουθούμε τους συμμάχους, που, υπό τη σκέπη της αθηναϊκής δύναμης, προσπαθούν να διευθετήσουν προσωπικές αντιπαλότητες. Πρόκειται για τις παραφυάδες της ισχύος, δηλαδή για τον ολοκάθαρο τυχοδιωκτισμό που, σχεδόν νομοτελειακά, κρύβουν αυτού του είδους οι συμμαχίες του επεκτατισμού. Ο Δημοσθένης τελικά πείθεται από τους Μεσσηνίους να βαδίσει εναντίον της Βοιωτίας – εξυπηρετώντας κυρίως προσωπικές του φιλοδοξίες – και γνωρίζει καταστροφή χωρίς προηγούμενο: «Όσο οι τοξότες τους είχαν βέλη κι ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιούν, οι Αθηναίοι άντεχαν, γιατί οι Αιτωλοί, οπλισμένοι ελαφριά, όταν τοξεύονταν, κρατιόταν μακριά. Όταν όμως, επειδή σκοτώθηκε ο αρχηγός τους, οι τοξότες σκόρπισαν κι οι υπόλοιποι στρατιώτες είχαν εξαντληθεί από τον πολύωρο αδιάκοπο αγώνα, ενώ οι Αιτωλοί τους είχαν πάρει από κοντά και τους έριχναν συνέχεια ακόντια, τότε πια το ‘βαλαν στα πόδια και πέφτοντας σε χαράδρες χωρίς έξοδο και σε μέρη που δεν γνώριζαν, σκοτώνονταν. Ο οδηγός τους, ο Μεσσήνιος Χρόμωνας, είχε σκοτωθεί. Οι Αιτωλοί, εξάλλου, γοργοπόδαροι κι ελαφριά οπλισμένοι, τους κυνηγούσαν καταπόδι, τους έριχναν ακόντια και σκότωναν όσους πρόφταιναν, αρκετούς. Τους περισσότερους όμως, που έχασαν το δρόμο τους και μπήκαν στο δάσος απ’ το οποίο δεν υπήρχε διέξοδος, αφού έφεραν φωτιά και την έβαλαν απ’ όλες τις μεριές, τους έκαψαν. Ο αθηναϊκός στρατός δοκίμασε κάθε είδος φευγιό κι έπαθε κάθε είδος όλεθρο». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 98). Μετά απ’ αυτά o Δημοσθένης απέφυγε να επιστρέψει στην Αθήνα, φοβούμενος την αντίδραση των Αθηναίων, και παρέμεινε στη Ναύπακτο.  Επέστρεψε στην Αθήνα μόνο μετά τη στρατηγική του επιτυχία στις Όλπες, κοντά στον Αμβρακικό κόλπο, όπου συνέβαλε τα μέγιστα στη νίκη απέναντι στους Πελοποννησίους και τους Αμπρακιώτες.