Όταν αφήνει τη στερνή πνοή του ένας ποιητής, γράφει ο Αριστομένης Προβελέγγιος, συνάγονται απ’ τα όρη, τους ωκεανούς και τ’ άστρα όλα τ’ αέρινα πλάσματα που δημιούργησε, και τραγουδούν ολόγυρά του. Δεν τον μοιρολογούν· τα μοιρολόγια είναι για μας, στον κόσμο τούτο, που βλέπουμε να σβήνει μια ακόμα αχτίδα σε καιρούς χαλεπούς.
Τα ξημερώματα της φετινής Δευτέρας, 6 Αυγούστου, της Μεταμορφώσεως, συνάχτηκαν τα πλάσματα του Γιώργου Κοκκινίδη στις Γούβες, στον ξενώνα αποασυλοποίησης «Αλκυονίς», για το τελευταίο τραγούδι στον δημιουργό τους. Μέσα σε όνειρο έφυγε ο Γιώργος, όπως είχε προδιαγράψει το 1991:
προτιμώ σε ύπνο
σαν σ’ όνειρο να μεταβώ
με το κέρμα το ακριβές στο στόμα
(από ανέκδοτο ποίημα)
Τούτο τ’ όνειρο δεν έπαψε να το κυνηγά, κι ας είχαν τσακίσει το σώμα και το μυαλό του τα φάρμακα κι η φρίκη των ψυχιατρείων. Πάσχιζε να το κρατήσει γραμμένο σε χαρτάκια και κουτιά τσιγάρων, για να το μοιράζεται απλόχερα μ’ όσους είχαν το προνόμιο να τον γνωρίσουν, ἐΕπόπται γενηθέντες της ἐΕκείνου μεγαλειότητος.
Γέννημα του Ηρακλείου ήταν ο Γιώργος, του 1955, και θρέμμα της γειτονιάς του Αγίου Τίτου. Μαθήτευσε στον «Κοραή», κοντά στον Μενέλαο Παρλαμά, την ανάμνηση του οποίου φύλαγε με σεβασμό. Το 1973 ξεκίνησε σπουδές χημικού μηχανικού στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, και τις τελείωσε – σχεδόν. Η μοίρα τον παραφύλαξε λίγο πριν το τέρμα. Διαγνωσμένη για πρώτη φορά το 1978 η «ειδική του ύπαρξη», όπως έλεγε στο Εξιτήριο, τον έριξε στη δίνη επανειλημμένων εγκλεισμών στο διαβόητο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων. Τον οδήγησε όμως και στους δρόμους της ποίησης.
Θεοί,
την ευλογία σας
ζητούν οι αδύναμοι.
Για να αποκτήσουν
ισχύ, δύναμη, εγωϊσμό.
Είμαι και ‘γω αδύναμος..
Μα... πόθησα
χωρίς εσάς
χωρίς κανένα από σας,
να αποκτήσω
ισχύ στον έρωτα
δύναμη στην αγάπη
και στον εγωϊσμό ...το μίσος
(του Γιώργου Κοκκινίδη, από τα Ποιήματα Β΄,
συλλογικός τόμος, έκδοση του Τμήματος
Εργοθεραπείας του Θ.Ψ.Π. Χανίων, Χανιά 1995, εισαγωγή επιμέλεια: Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη)
Πράγματα πολλά είχε να κάμει έξω ο Γιώργος. Αντίθετα με τον καβαφικό έγκλειστο στα Τείχη, έκαμε πολλά και μέσα, πολλά και θαυμαστά. «Έχεις παρατηρήσει το βούρκο, τι ζωύφια έχει; Όλο ζωή είναι» έλεγε στη βραβευμένη ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη («Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν», 2000), μια ευαίσθητη καταγραφή της ζωής στο ψυχιατρείο, με τίτλο εμπνευσμένο από ένα δικό του στίχο. Ποιήματα του Γιώργου δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Η φωνή μας και Νεώριον, σε συλλογική έκδοση του Θ.Ψ.Π. Χανίων, και σε μια προσωπική συλλογή του με τον τίτλο Το σκηνικό μιας αιτίας. Κάποια αναγνώσθηκαν σε ποιητικές βραδιές, άλλα μελοποιήθηκαν.
Στην πλατεία του Αγίου Τίτου με τον πλάτανο και το σιντριβάνι της Αρμερίας, και στην οδό Κοραή του «Μικρού Ναυτίλου», του «Μπάρκου» και του «Αβγού» – για όσους τα θυμούνται πριν τη λαίλαπα της καφετέριας: εκεί συναντούσες τον Γιώργο τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όποτε ήταν ελεύθερος. Ευγενικός και φιλικός, δεν είχε παρά τα νάματα της ποιητικής του ευαισθησίας να αντιδωρίσει στην απανθρωπιά που χαρακτήριζε – και χαρακτηρίζει – τη διαχείριση της ιδιαιτερότητας από την ελληνική κοινωνία. Μόνο τα τελευταία χρόνια πρόλαβε να γευτεί κάποια ανακούφιση στους ανοιχτούς ξενώνες, στα πλαίσια της μεταρρύθμισης των μεσαιω0- νικών ψυχιατρικών δομών· μιας μεταρρύθμισης που αναιρείται τώρα με πρόσχημα την οικονομική κρίση.
Ελεύθερος για πάντα θα μπορεί πια να χορεύει και να τραγουδά ο Γιώργος, παρέα με τα ξωτικά των ονείρων του και τον υπέρτατο ταξιδευτή του Καζαντζάκη, τον Οδυσσέα, που υπεραγαπούσε. Δροσιά του νου για όσους έχουν μάτια να τον δουν κι αφτιά να τον ακούσουν.
Θέλει αφήσω τη γη, τη στείρα
θα ψάξω να βρω γόνιμο χώμα
τους σπόρους που έχω για να φυτέψω.
Θέλει αφήσω το πλήθος, το στείρο
θα ψάξω να βρω γόνιμους φίλους
τις λέξεις που έχω για να χαρίσω.
(του Γιώργου Κοκκινίδη, από τα Ποιήματα Β΄,
συλλογικός τόμος, έκδοση του Τμήματος
Εργοθεραπείας του Θ.Ψ.Π. Χανίων, Χανιά 1995,
εισαγωγή επιμέλεια: Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη)
Δημήτρης Ζαϊμάκης – Μανόλης Μικράκης Aναδημοσίευση από την τοπική εφημερίδα της Κρήτης "Πατρίς"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου