|
Eπιμέλεια: Νατάσσα Ξαρχάκου
Κείμενα: Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Μάρω Δούκα, Τίτος Πατρίκιος, Γιώργος Χρονάς, Παντελής Μπουκάλας, Αναστάσης Βιστωνίτης, Άρης Δούκας, Γιώργος ΝικολαϊδηςΦωτογραφίες: Αρχείο Ως3
Ηχητικά ντοκουμέντα: O Γιάννης Ρίτσος διαβάζει:
(Ρωμιοσύνη - Η σονάτα του σεληνόφωτος - Του απείρου εραστής)
Μουσική επιμέλεια: Άρης Δούκας
Μουσική επιμέλεια: Άρης Δούκας
Με τη μεγάλη, σπουδαία ποίησή του τραγούδησε τον άνθρωπο, την ομορφιά, την επανάσταση. Μέσα απ' τη δική του πληγή κοίταξε του κόσμου την πληγή - σφούγγισε το δάκρυ του κόσμου και το έκανε τραγούδι... Για να σμίξει τον κόσμο... Χέρι - χέρι με το λαό μας σήκωσε ο ίδιος το σταυρό του, σε όλους τους τόπους των μαρτυρίων και των βασανιστηρίων. Και έμεινε όρθιος, αλύγιστος, ασυμβίβαστος... Γιατί όλα αυτά που βίωσε στη μακρόχρονη δημιουργική του πορεία ήταν συνειδητή επιλογή ζωής....
Ο αγαπημένος μας Γιάννης Ρίτσος είναι πάντα εδώ... Μέσα από τους στίχους, το ήθος, τις αξίες που δίδαξε. Μέσα από τα τραγούδια - καρποί της γόνιμης συνάντησής του με Ελληνες συνθέτες. Με αφορμή την 100η επέτειο από τη γέννησή του (1/5/1909) παρουσιάζουμε μια «διαδρομή» στο μελοποιημένο έργο του.
Ο αγαπημένος μας Γιάννης Ρίτσος είναι πάντα εδώ... Μέσα από τους στίχους, το ήθος, τις αξίες που δίδαξε. Μέσα από τα τραγούδια - καρποί της γόνιμης συνάντησής του με Ελληνες συνθέτες. Με αφορμή την 100η επέτειο από τη γέννησή του (1/5/1909) παρουσιάζουμε μια «διαδρομή» στο μελοποιημένο έργο του.
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο...
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο...
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου