
Η
αρχαία Ελληνική ζωγραφικήείναι τέχνη αντίστοιχης σημασίας με την
αρχιτεκτονική και την
γλυπτική στον
Ελληνικό Κόσμο. Χάθηκε όμως κατά το μεγαλύτερο μέρος της, και ιδιαίτερα η
ζωγραφική της
κλασσικής περιόδου είναι χαμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με την
αρχιτεκτονική και την
γλυπτική, καθώς βάφονταν τόσο τα γλυπτά όσο και τα αρχιτεκτονικά μέλη με τρόπο που μας είναι καλά γνωστός, μια και είναι χιλιάδες τα ίχνη χρωμάτων από
αρχιτεκτονικά μέλη και
γλυπτά που σώζονται σήμερα, και μας επιτρέπουν να έχουμε μια πλήρη εικόνα της
Ελληνικής ζωγραφικής.Μάλιστα, η χρήση χρώματος στις τρισδιάστατες αυτές επιφάνειες οδήγησε την
ζωγραφική στην απεικόνιση, την απόδοση του
διαστήματος (του χώρου) και των
φωτοσκιάσεων. Η
ζωγραφική, επίσης, συνδεόταν με τις
τέχνες του
ψηφιδωτού και της
αγγειογραφίας, από τις οποίες έχουμε επίσης απειράριθμα δείγματα, μια και κυρίως τα
ψηφιδωτά σε πάρα πολλές περιπτώσεις μιμούνται πρωτότυπα ζωγραφικά έργα και σε κάθε περίπτωση μιμούνται τεχνοτροπικά τα
ζωγραφικά έργα της αντίστοιχης περιόδου. Τέλος συνδέεται με την
τέχνη της
σκηνογραφίας.
Οι πηγές μας είναι περισσότερες από την ύπαρξη των πρωτότυπων έργων, γιατί προστίθενται παράγοντες όπως η ζωγραφική των ρωμαϊκών χρόνων, η επιρροή που άσκησε η Ελληνική ζωγραφική στην ζωγραφική των Ετρούσκων, καθώς και οι περιγραφές αρχαίων συγγραφέων όπως του Πλίνιου του Πρεσβύτερου, του Παυσανία,του Πλουτάρχου, του Λουκιανού, του Αθήναιου, του Αριστοτέλη, τουΠλάτωνα, τουΞενοφώντα, κ.α.
 |
Η Μινωική ζωγραφική |