Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Η κυρία Ευγενία, η πρώτη δασκάλα μου! – Γράφει ο Θεόδωρος Σαμπάς, Μαθηματικός



daskalaΉταν η πρώτη δασκάλα μου! Ήταν αυτή που μου έμαθε να γράφω και να διαβάζω. Ήταν αυτή που προσπαθούσε να μας γνωρίσει την κοινωνία με την δύναμη του παραδείγματός της.
Πρωτάκια στο Δημοτικό Σχολείο, ένα τεράστιο πέτρινο κτίριο, δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, είχε τρεις αυλές, η μία πάνω από την άλλη με πολλούς κήπους, σιντριβάνια, ζωολογικό κήπο κ.λ.π.
Στην αίθουσα είμαστε 80-100 παιδιά, στριμώχτηκα στο πρώτο θρανίο με τρία άλλα παιδιά, έπεσα στο ξύλινο χώρισμα με δύναμη και έριξα άθελά μου το μεγάλο κάδρο με την φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασίλισσας (Παύλος και Φρειδερίκη). Ο θόρυβος κάλυψε τον θόρυβο των συμμαθητών μου, μια στιγμή …ησυχίας και μετά όλα μαζί!!!!!
- Μα-ρτύ-ρη-μα!!!!!! Μα-ρτύ-ρη-μα!!!!!! Μα-ρτύ-ρη-μα!!!!!! Εν χορώ όλη η τάξη.


Δεν ήθελα και πολύ, είχα πάρει και με φόβο τον Δ/ντή που έδερνε συνέχεια και πρίν με καταλάβουν έφυγα από το Σχολείο! Έφθασα στο σπίτι. Η μάνα μου ήταν στην βρύση και έπλενε τα ρούχα. Με ρώτησε γιατί γύρισα τόσο νωρίς.
- Δεν έχει μάθημα, επειδή είναι ….αργία.
- Καλά μου απάντησε, περίμενε να πάμε μαζί.
Εγώ για να δείξω ότι λέω αλήθεια, με ….θάρρος και με γρήγορο βήμα προχωρούσα μπροστά! Όσο πλησιάζαμε στο Σχολείο, το βήμα μου γινόταν πιο συγκρατημένο, αργό και φοβισμένο. Κάποτε φτάσαμε στην μεγάλη εξώπορτα. Τότε …έβαλα δύναμη και τρεχάτε …ποδαράκια μου! Όμως με βούτηξε η μάνα μου στον …αέρα και …σέρνοντας με έφτασε στην κεντρική πόρτα του κτιρίου, την ώρα που έμπαιναν στην τάξη από το διάλειμμα τα κορίτσια της γειτονικής Έκτης τάξης.
Αυτές με πήραν σαν παιχνίδι. Με έσερναν στον διάδρομο, γελώντας και με αποθέσαν σαν …σακί στην Πρώτη τάξη.
Μέσα ήταν η κυρία Ευγενία με τους συμμαθητές μου. Είχαν σωπάσει πια!
- Θοδωρή (μου είπε) δεν έφταιξες εσύ. Σε έσπρωξαν άλλοι. Δεν πειράζει, ο επιστάτης θα το φτιάξει το κάδρο, εσένα δεν θα σε πειράξει κανένας.
Ησύχασα. Από τότε πάντα ήμουν προσεχτικός, διάβαζα τα μαθήματα μου και δεν θυμάμαι να δυσκολεύτηκα πουθενά για δύο χρόνια Πρώτη και Δευτέρα τάξη.
Η κυρία Ευγενία, ήταν η δασκάλα μας τότε που δεν είχαμε στον …ήλιο μοίρα! Δεν περιορίστηκε στενά στα καθήκοντά της, τα οποία τα εκτελούσε παραβλέποντας ακόμη και το κλίμα της εποχής-δεν τιμωρούσε ποτέ μαθητή-είχε για τον καθένα μας ένα καλό λόγο, κάπου είχαμε κάτι που μας ξεχώριζε.
Όταν στο τέλος της Δευτέρας τάξης έφερε τα ενδεικτικά για να μας τα δώσει, πρώτα έστειλε τον επιστάτη με μια αγκαλιά παιχνίδια, πίσω του ερχόταν κουτσαίνοντας η κυρία (είχε πάντα πρόβλημα το πόδι της). Όλοι περιμέναμε με λαχτάρα παιχνίδια, ξεχάσαμε τα ενδεικτικά, όμως τα παιχνίδια δεν ήταν για όλους μας.
Πήρε τον λόγο η κυρία. Ήξερε ότι ήταν η τελευταία χρονιά της. Είχε πάρει μετάθεση για την Αθήνα, μας αγκάλιαζε και έκλαιγε.
Μίλησε πρώτα για μερικά παιδιά, που έπρεπε να επαναλάβουν την τάξη, για να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν, να προσπαθήσουν και θα ανταμειφθούν, αυτή πάντα τα αγαπούσε, γι’αυτήν πάντα θα αξίζουν, ήξερε ότι πρόσκαιρα θα τα στενοχωρούσε, γι’αυτά ήταν τα δώρα.
Εμείς οι υπόλοιποι πήραμε τα ενδεικτικά και …ανεμίζοντάς τα, τρέξαμε στους γονείς μας.
Εδώ τέλειωσε ο σχολικός …παράδεισος, οι επόμενοι Δάσκαλοι …φρόντισαν να μας δείξουν όλη την σκληρότητα του σχολείου ,με φωτεινή εξαίρεση μια άλλη Δασκάλα για λίγους μήνες στην Πέμπτη Δημοτικού.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, καθηγητής πλέον σε Γυμνάσια και Λύκεια, κάποτε πηγαινοερχόμουν σε ένα χωριό της Αχαϊας! Έβλεπα ένα εργοστάσιο με την επωνυμία «ΜΑΝΟΣ………..» θυμήθηκα το επώνυμο της Δασκάλας μου, έψαξα και βρήκα το τηλέφωνό της, της έστειλα μήνυμα, με πήρε τηλέφωνο και μιλήσαμε.
Όταν της είπα ότι μας «είχατε τότε που δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα». Μου απάντησε ότι και τώρα υπάρχουν άνθρωποι στην ίδια και χειρότερη κατάσταση.
Ρώτησε για την οικόγενειά μου και για τα παιδιά μου. Η ίδια δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ήταν ταγμένη να βοηθά τους συνανθρώπους της, τότε περίπου 80 χρονών θα πήγαινε στην Σερβία με μία αποστολή βοήθειας για τα θύματα πολέμου.
Πάντα μέσα στον κόσμο και μόνη, προσπαθούσε να βοηθήσει τους συνανθρώπους της. Συμμετείχε στους αγώνες του Λαού μας κατά την διάρκεια της δεκαετίας 40-50. Εφάρμοσε αυτά τα ιδανικά στην ζωή της. Έβλεπε τον κόσμο με τα φωτεινά της μάτια γεμάτα προσφορά για τον συνάνθρωπο. Δεν κατάφερε καμιά «ιδεολογία» να της στερήσει την ανθρωπιά.
Τίμησε τον Δάσκαλο και τον Άνθρωπο η αγαπημένη μου Δασκάλα.
Δύο-τρία χρόνια αργότερα, έμαθα ότι η Δασκάλα μου έφυγε για το τελευταίο της ταξίδι.
Θεόδωρος Σαμπάς
Μαθηματικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου